یک موضوع این روزا خیلی فکرم را به خودش مشغول کرده. همیشه دوستای معمولیم که ازشون هیچ توقعی نداشتم، تو بدترین لحظات زندگیم کنارم بودند و به یادم بودند تا اون دوستایی که برام خیلی خاص بودند و دوست داشتم کنارم باشند. نمی دونم انتظار من از اون دوستای خاص، زیاد بود یا من فکر می کردم رابطه ام باهاشون خاص است و زیاد پررنگ می دیدمشون. شاید هم همیشه توقع وانتظار از کسی داشتن به آدم ضربه می زند و باید یاد بگیرم از هیچ کس کوچکترین انتطار و توقعی نداشته باشم که وقتی مثل اون دوستای معمولی بهم زنگ می زنند یا سراغم را می گیرند یا تو سختی کمکم می کنند ذوق زده بشم و از بودنشون حس خوبی بهم دست بده.
اینجا مخفیگاه نوشته ها و درونیات من است واز اول تصمیم داشتم نیمه ی تاریک دورنم را به نمایش بگذارم تا راحت تر خودم را بشناسم پس اعتراف می کنم با اینکه درظاهر نشان می دهم از همسر و دوست های خاصم هیچ انتظاری ندارم و وقتی من را نمی بینند و روزهایی که ناراحتم متوجه نمی شوند، اصلا توقعی ازآنها نداشتم ولی در درونم واقعا برام مهم بود دیدنشون و هر چند ساعت یک دفعه رفتارشون را کنترل و در درونم تجزیه وتحلیل وقضاوت می کردم و آن را نشان دهنده دوست داشتنهاشون می دانستم. اما از این به بعد می خواهم سعی کنم اگر برای اون آدمهای خاص کاری می کنم انتظارم از آنها دقیقا عین انتظارم از دوستای معمولیم باشد. می دانم سخت است ولی باید از یک جایی شروع کنم.
اوووه عقب موندم که ؟
چطوری خانوم خوشگل؟
در مورد همه ی آدمها اگه به جائی برسیم که هر کاری ... هر کاری برای اونا کردیم فقط و فقط برای آرامش دل خودمون بوده دیگه هیچ انتظاری از هیچ کس برای پاسخگوئی نخواهیم داشت.
وقتی کاری برای کسی کردی و یا تماسی گرفتی و یا حالی پرسید از همون لحظه ی اولش فکر کن که فقط برای آرامش دل خودت این کار رو می کنی اونوقت ببین دیگه هیچ انتظاری از هیچ کس نخواهی داشت. اگر هم کسی جبران کرد بی نهایت خوشحال می شی چون انتظاری نداشتی .
فدات بشم عزیزم.
ای می گذرونم مهربونم.
باهات موافقم ولی پرنیان جون انگار هرچی آدما رو بیشتر دوست داشته باشم گاهی توقعم از اونها بیشتر میشه. البته دارم تمرین می کنم و وقتی برای یه دوست یک کاری کردم چون تو اون لحظه دقیقا برای خوشحالی ودل خودم بوده اگه حتی یکجوری برخورد کرد که وظیفت بوده ناراحت نشم. اگه دفعه بعد خودم دلم خواست اون کار رو انجام بدم دلم نخواست انجام ندم.